Sztuka „Dziwny lokator” Teatru Niewizualnego pozbawiona jest klasycznie rozumianej akcji, a wiele sensów zbudowanych jest na niedopowiedzeniu i wyobraźni widza.
Anonimowi lokatorzy ciasnego, ciemnego pokoju. Chora kamienica, martwe miasto. ON i ONA, młodzi bohaterowie tej opowieść, całymi dniami podsłuchują i podglądają życie trzeciej lokatorki, nie przekraczając jednak progu jej pokoju. Inwigilują kobietę, zamierzając ułożyć sobie życie jej kosztem.
Sprawa komplikuje się, gdy w sztuce pojawia się tajemnicza postać Audiodeskryptora. Okazuje się, że nowi mieszkańcy wprowadzili się do kamienicy, w której poprzednia lokatorka popełniła samobójstwo.
ON stopniowo popada w obłęd, a sztuka przeradza się w sensacyjny i surrealistyczny thriller.
„Dziwny lokator” jest metaforą świata przemienionego w dźwiękowo-wizualną pajęczynę wielowymiarowej inwigilacji, gdzie zjawiska hejtu i ksenofobii karmione są powszechnie dostępnymi technikami audiowizualnymi.
Ta mniej jednoznaczna niż w teatrze klasycznym realizacja zasady jedności czasu, miejsca i akcji stwarza widzowi szansę wyjątkowo osobistego odbioru przedstawienia. Tam, gdzie kończy się obraz sceniczny, zaczyna się gra między sferą dźwięku, wyobraźni i wspólnego doświadczania sztuki.